czwartek, 4 kwietnia 2013

Ładowacz czołowy na C330


Z upływem lat w kraju jak i na świecie powstało wielu producentów sprzętu rolniczego, którzy prześcigają się w pomysłach tworzenia nowych konstrukcji maszyn czy osprzętów do maszyn już istniejących.  Powstawanie nowych konstrukcji maszyn wymusiła coraz to nowsza technologia produkcji rolniczej. Rolnicy pracujący na gospodarstwach rolnych szukają rozwiązań ułatwiających, przyśpieszających wykonywanie czynności związanych z produkcją rolniczą aby można było zrobić wszystko w czasie określonym, przypisanym do danej czynności , zabiegu agrotechnicznego.

Jednym z takich konstrukcji skonstruowanej pod istniejące maszyny- ciągniki była konstrukcja ładowacza czołowego, która jak każda maszyna jest ciągle modernizowana, ulepszana w celu poprawienia stabilności , obsługi eksploatacyjnej, parametrów technicznych.  Ładowacz czołowy w zależności od producenta różni się budową, specyfikacją techniczna, rozwiązaniami poprawiającymi ergonomie pracy jednak cechą, którą łączy wszystkie ładowacze, niezależnie od producenta do zasada istoty działania tej maszyny i przeznaczenie do jakiej została zaprojektowana.

Elementami składowymi ładowacza są: rama sztywna mocowana do konstrukcji ciągnika stanowiąc szkielet nośny, wysięgnika czyli tak zwanego „ramienia” oraz różnego rodzaju osprzętu. Do elementów ładowacza również jest wliczana instalacji hydrauliczna i elektryczna (jak występuje ) oraz elementy sterowania ładowaczem.

Z definicji można określić, że ŁADOWACZ CZOŁOWY to maszyna rolnicza zamontowana na ciągniku rolniczym, którego zadaniem jest załadunek i wyładunek różnych materiałów sypkich takich jak np. piasek, żwir, wapno, nawozy mineralne (luźne), nawozów organicznych, płodów rolnych czy towarów stałych pakowanych w różne opakowania najczęściej paletowane. Ładowacz czołowy wykorzystywany również może być do transportu po terenie gospodarstwa, pola. Wszystkie te czynności umożliwiają ładowaczowi czołowemu osprzęt wymienny taki jak:

·         Czerpak do materiałów sypkich pospolicie zwane „łyżką, śipą czy szuflą”, który równie zmoże być  z ruchomą szczęką ażurowo-zębatą tak zwany „ łyżko krokodyl”

·         Czerpak budowlany z ruchomą częścią objętościową umożliwiająca prace  w różnej konfiguracji: pobieranie, podcinanie, rozgarnianie

·         Widły do obornika stałe lub z zamykaną szczęką tak zwany „krokodyl”

·         Widły do palet w różnej konfiguracji i z różnymi możliwościami wykorzystania

·         Różnego rodzaju chwytaki: do bel owijanych folią, do kłód, wycinaki kiszonki

·         Różnego rodzaju skrzynie objętościowe

 

 

 

Historia Powstania Firmy URSUS, ciągnika C330

Zalążek Firmy powstał w 1893 roku w Warszawie. Trzech inżynierów: Kazimierz Matecki, Emil Schonfeld oraz Ludwik Rossman wraz z czteroma przedsiębiorcami: Stanisławem Rostowskim, Ludwikiem Fijałkowskim, Aleksandrem Radzikowskim oraz Karolem Strassburgerem założyli  przemysłowe towarzystwo udziałowe, gdzie kapitałem towarzystwa był posag ich córek. Założyciele postanowili produkować armaturę dla przemysłu gorzelnianego, spożywczego, cukrowniczego a z czasem powiększyli zakres działania o armaturą wodociągową i centralnego ogrzewania. Pierwszym znakiem fabrycznym było „P7P”  tłumaczone jako „Posag Siedmiu Panien”
W roku 1907 została zmieniona nazwa towarzystwa na  „ Towarzystwo Udziałowe Specjalnej Fabryki Armatury i Motorów”  a znak „P7P” zastąpiono nowym, gdzie w kole zębatym ukryto- zaszyfrowano trzema literami URSUS. W tym samym czasie podjęto produkcję silników spalinowych. Pierwsze konstrukcje silników rozwijały moc  5 KM, napędzane paliwem ciężkim i spirytusowym a oparte były na wzorach szwedzkich. Podjęto również produkcje silników 2 i 4 suwowych, średnioprężnych o mocach do 60 KM. W latach 1912 zakupiono licencję firmy Fielding Und Platt i zaczęto produkować silniki o mocy 70 KM na gaz. Od 1913 roku podstawową gamę silników jakie produkowano to silniki do 450 KM. Fabryka do wybuchu I wojny światowej wyprodukowała aż 6000 silników.
Pierwszą próbę skonstruowania ciągnika rolniczego podjęto w 1915 roku pod kierownictwem profesora Kazimierza Taylora.  Praca zespołu została zwieńczona w 1918 roku wykonaniem pierwszego i jedynego prototypu ciągnika.
W latach 1922-1927 Fabrykę Silników i Traktorów URSUS S.A. opuszcza 100 sztuk ciągników wyposażonych w silnik naftowy, dwucylindrowy o mocy 25 KM. Ciągniki te zostały nazwane ciągówkami URSUS.
Rok 1923 kolejna zmiana nazwy firmy na „Zakłady Mechaniczne URSUS S.A. gdzie głównym działem został dział samochodowy i z tego powodu w Czechowicach pod Warszawą powstała nowa fabryka. Fabrykę w 1929 roku opuściło 50 autobusów i 300 półciężarówek wyposażonych w silniki na licencji włoskiej firmy SPA.
W roku 1930 spółka upada po czym zostaje upaństwowiona i włączona do Państwowych Zakładów Inżynierii. Głównym zadaniem staje się produkcja na potrzeby wojska co stanowiło około 70 % produkcji. Pozostałe 30 % asortymentu produkcyjnego zakładu stanowią pojazdy jedno i dwuśladowe dla rynku cywilnego.
Po II wojnie światowej Zakłady Mechaniczne URSUS są prawie całkowicie zniszczone co zmusza fabrykę do rozpoczęcia wszystkiego od początku w czym pomaga rządowa decyzja o budowie polskiego przemysłu ciągnikowego. Pierwsze prace projektowe nad ciągnikiem rolniczym rozpoczęto jesienią 1945 roku. Wzorem dla polskiego ciągnika był niemiecki Lanz-Buldog. Krajowa konstrukcja ciągnika została nazwana LB-45, później nazwanego C-45.
Prawdziwym polskim ciągnikiem rolniczym był ciągnik C-325 opracowany przez kadrę techniczną URSUS-a. Ta konstrukcja zapoczątkowała całą serię ciągników lekkich, produkowanych do początku 1993 roku.


W roku 1963 ciągnik C-325 uległ modernizacji i rozpoczęto produkcję modelu C-328. Model ten w roku 1967 uległ ponownej modernizacji przez co powstał kolejny model C-330, którego też postanowiono ciągle modernizować i ulepszać. Siostrzanymi modelami z linii tak zwanych „trzydziestek” były modele  C-330M i C-335
W lipcu 1969 roku ruszyła produkcja ciągnika C-385 (76 KM), który stanowił bazę dla rodziny ciągników ciężkich, w skład której wchodziły również ciągnik z przednią osią napędzaną.  Największy URSUS z tej rodziny to model 1604 o mocy 150 KM.
 
 

środa, 3 kwietnia 2013

Małe Ciągniki URSUS specyfikacja dane techniczne


Fabryka URSUS wyprodukowała wiele modeli ciągników, które dzieliły się na wiele kategorii obejmujących moc silnika. Najbardziej popularną klasyfikacją jest podział na ciągniki: LEKKIE, ŚREDNIE, CIĘŻKIE. Na tej stronie zajmiemy się pierwszą kategorią czyli ciągnikami lekkimi gdyż strona ta jest poświecona ciągnikom URSUS C330.

Ciągnik lekkie są przeznaczone dla gospodarstw małych i średnich jako dodatkowy „koń pociągowy” dla prac lekkich. Cechami jaki charakteryzuje te ciągniki to zwrotność, niska masa, prosta obsługa i  niskie koszty eksploatacji. Ciągniki z tej serii posiadają kabinę montowaną w późniejszych czasach przez różnych producentów zajmujących się  produkcją kabin ciągnikowych dlatego też jest tak duża różnorodność zamontowanych kabin. Do dnia dzisiejszego ciągniki te niejednokrotnie mają wyższą cenę odsprzedaną jak ciągniki z klasy średniej. Ciągniki z tej klasy w dzisiejszych czasach są chętnie wykorzystywane  pod ładowacz czołowy  ze względu na ich zwrotność i gabaryty.

Całą linie ciągników lekkich, tzw. „MAŁYCH URSUSKÓW”  zapoczątkował model ursusa C-325. Ciągnik opracowany samodzielnie przez pracowników Zakładu Mechanicznego URSUS jak na tamte czasy był konstrukcją bardzo nowoczesną  wyposażoną w układy i zespoły takie jak:

·         Silnik wysokoprężny o pojemności 1800 cm3 i mocy 25 KM przy 2000 obr/min, chłodzony cieczą, bezpośrednim wtryskiem paliwa

·         Mechaniczna skrzynia biegów, niesynchronizowana z reduktorem co dawało operatorowi wybór między 6 biegami do przodu i 2 biegami wstecznymi. Sprzęgło suche tarczowe, dwustopniowe sterowane mechanicznie. Skrzynia biegów umożliwiała rozpędzić się do prędkości 20 km/h do przodu przy rozmiarze ogumienia 10-28

·         Trzypunktowy układ zawieszenia (TUZ) z hydrauliką siłową , która umożliwiała dociążenie kół tylnych oraz posiadała regulację kopiowania. Podnośnik kategorii II miał udźwig wg ISO 700 kg na końcówkach cięgieł

·         Wał odbioru mocy (WOM) zależny od kół napędowych (tylnych) i niezależny (od obrotów silnika). Prędkość obrotowa wałka WOM 540obr/min

·         Układ kierowniczy mechaniczny z przekładnią zębatą 2-drążkową

·         Układ hamulcowy bębnowy sterowany mechanicznie

·         Oś przednia nie napędzana sztywna, jednoczłonowa, zamocowana wahliwie

Podsumowując:  w latach 1959-1963 fabrykę opuściło przeszło 26000 tyś sztuk modelu C-325


Model „URSUSKA” C-325 po modernizacji otrzymał nowy symbol C-328, który pojawił się na rynku w 1963 roku. Do najważniejszych zmian jaki wprowadzono, wykonano w tym modelu zaliczamy:

·         Zwiększona moc do 28 KM przy zwiększonej pojemności silnika do 1960 cm3

·         Zwiększono prędkość do 25 km/h

·         Zwiększono wydajność układu hydraulicznego

Kolejnym dzieckiem modernizacji to model z symbolem C-330, który po dzień dzisiejszy jest bardzo często zauważalnym ciągnikiem w krajobrazie polskiej wsi, często poszukiwany i chętnie kupowany . Jest to jeden z najbardziej popularnych URSUS-ów i doczekał się wielu określeń takich jak: trzydziestka, mały, ciapek. Do najważniejszych danych technicznych tego modelu to: